Podcast
Anna Woltz was te gast in de achttiende aflevering van De Grote Vriendelijke Podcast: recensenten Bas Maliepaard en Jaap Friso bevragen haar over Haaientanden en – zoals ze zelf op de GVP-website zeggen – ‘over de uitdaging om een echt Woltz-avontuur in maximaal 95 bladzijden te vertellen, over haar eigenzinnige personages, hun bijzondere namen, over ‘meet-cute’ en de barre fietstocht rond het IJsselmeer, die Anna maakte ter voorbereiding op het boek’. De aflevering van de podcast luister je hier.
Interviews
Mijn boeken zijn hoopvol. Er zit veel lucht in en uiteraard een avontuur, een mysterie dat ontrafeld moet worden. Dat is de motor. Zelf vind ik zo’n diepere laag over een ingewikkelde moeder-kind-relatie heel interessant. Maar kinderen willen vooral weten hoe die spannende fietstocht afloopt en of Atlanta en Finley verliefd worden.”
Jonge lezers krijgen de diepere thema’s wel degelijk mee, merkt Woltz. Ze ontving laatst een mailtje van een meisje dat veel steun had aan haar boek ‘Alaska’. Dat gaat over angst, onder meer voor de buitenwereld waar criminelen en terroristen hun gang gaan. Het meisje dat de mail schreef, is bang voor de wereld. Ze heeft het boek op haar bureau liggen. Steeds als de angst haar overmant, leest ze erin. Dat helpt. “Prachtig als iemand zoveel aan je boek heeft. Adembenemend.
Uit: interview door Sander Becker voor Trouw. Het hele interview lees je hier.
Foto: Werry Crone
De beste ideeën komen bij mij als een soort blikseminslag. Maar het probleem is die kun je niet plannen of afdwingen. Terwijl zo’n kinderboekenweekgeschenk wel een keiharde deadline heeft.” Wekenlang zat ze in haar stadstuintje te peinzen. „Mijn hersenen moeten eerst langs alle clichés gaan en die verwerpen. Ik heb zeker tien niet zo goede verhalen bedacht, voordat het juiste idee zich aandiende. Net op tijd.
Uit: interview door Paola van de Velde voor de Telegraaf. Het hele interview lees je hier.
Foto: René Bouwman
Ik probeer over universele thema’s te schrijven. Dat mijn boeken worden gelezen door kinderen in Japan, Rusland en Hongarije voelt als erkenning dat ik daarin ben geslaagd. Blijkbaar herkennen kinderen in al die landen iets in mijn personages. Door mijn hoofdpersonen bijzondere namen te geven, probeer ik ze los te trekken van een specifieke achtergrond. De illustraties die Maartje Kuiper voor Haaientanden maakte, versterken dat idee. Atlanta en Finley zijn getekend als silhouetten. Over Atlanta schrijf ik dat ze blond is, maar hoe Finley eruitziet, is aan de lezer.
Uit: interview door Joukje Akveld voor Het Parool. Het hele interview lees je hier.
Foto: René Bouwman
“…ik vind het leuk om me volwassen te voelen.”
In welk opzicht?
“Ik geniet ervan om dingen zelf te doen en dan het gevoel te hebben dat het kan en lukt. Veel mensen vinden het erg om ouder te worden, maar mijn leven wordt alleen maar leuker. Tenzij ik ’s ochtends om zes uur voor de spiegel sta en mijn wallen en rimpels zie. Maar nu ik een kind heb, maakt me dat eigenlijk ook niet zo meer uit. Ik kijk naar hém, ik kijk niet naar mezelf. Ik vind het fascinerender hoe hij eruitziet, hij verandert zo ongeveer wekelijks. Toen ik 27 was, overleed mijn beste vriendin, ze had kanker. Sindsdien besef ik dat je blij moet zijn dat je ouder mag worden. Je moet niets liever willen dan rimpels krijgen, want dat betekent dat je blijft leven.”
Uit: interview door Ella Mae Wester voor Vriendin. Een groot stuk van het interview lees je hier.
Foto: Bart Honingh. Visagie: Linda Huiberts.
Vanochtend kwam ik aan op de Amsterdamse school waar ik de Kinderboekenweek opende. Eén meisje was volledig in tranen toen ze mij zag, zo’n grote fan is ze”, vertelt Woltz lachend. ,,Er kwamen kinderen naar me toe die vroegen: ‘bent u de échte Anna Woltz?’ Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt, dat ken ik alleen van popsterren.
Uit: interview door Emma Thies voor het Algemeen Dagblad. Het hele interview lees je hier.
Foto: Marnix Schmidt
Ik houd van dappere, eigenwijze kinderen, die een heel eigen manier van denken hebben. Atlanta is aan de ene kant natuurlijk heel dapper, maar heeft aan de andere kant echt een krankzinnig plan bedacht. Als volwassene denk je: dit gaat nooit lukken, maar voor kinderen is het volstrekt logisch. Dat vind ik juist heel mooi.
Uit: interview door Linda Albers voor de Boekenkrant van september 2019.
Een van de fascinerendste dingen aan kind-zijn is dat je gedropt wordt in een wereld die is vormgegeven door de mensen die vóór jou leefden,’ zegt Woltz peinzend. ‘Daar moeten ze een hele tijd verblijven, voordat ze er zelf iets aan kunnen veranderen. Het is ongelooflijk dat kinderen zoveel zin houden in het leven, dat ze zo vrolijk en hoopvol zijn. En dat ze die sneeuwbol waar ze in staan het grootste deel van de tijd zo mooi en opwindend vinden.
Voor het tijdschrift Lezen (een erg fijn blad van Stichting Lezen; iedereen die met leesbevordering te maken heeft kan zich gratis abonneren) schreef Annemarie Terhell een heel mooi interview met Anna Woltz. Het hele interview lees je hier op pagina 28 en 29.
Lessuggesties
Werk je in het onderwijs en ben je op zoek naar lessuggesties om in de klas actief met boeken aan de slag te gaan? Uitgeverij Querido lanceerde de website naarschoolmetquerido.nl, vol prachtige lessuggesties die écht leuk en écht leerzaam zijn. Speciaal voor de Kinderboekenweek voegden ze suggesties toe voor bij Alaska, Mijn bijzonder rare week met Tess, Gips, Ik kan nog steeds niet vliegen, De pizza-spion, Evi, Nick en ik en Zondag, maandag, sterrendag.
Filmpjes
Aan het begin van de Kinderboekenweek was er een aflevering van Het Klokhuis over Anna en het Kinderboekenweekgeschenk. Die aflevering kijk je hier terug.
Op de website Squla kun je een quiz spelen over Haaientanden. Er is ook een kort interview met Anna, dat je op Squla kunt bekijken, maar ook hier (en haha, zo’n gezicht trek je dus kennelijk als je twee echte haaientanden vasthoudt):
Voor De Nieuwe Bibliotheek in Almere interviewde thrillerschrijfster Ilse Ruijters Anna over drie boeken die een speciale betekenis voor haar hebben – en natuurlijk vroeg ze ook naar Haaientanden.
