Op 29 december 1981 werd ik geboren in Londen. Toen ik anderhalf was verhuisde ik met mijn ouders naar Den Haag, waar ik opgroeide samen met mijn zusje Sarah en altijd wel minstens één huisdier. In volgorde: Deense Dog Lava, Leonberger Thomas, zilvergrijze poes Asja, konijn Sam (die was van mij; je schreef Sam maar moest Sem zeggen) en hangbuikzwijntje Mads.

Als ik terugdenk aan mijn basisschooltijd zie ik De kinderen van Bolderburen voor me – één van mijn lievelingsboeken van Astrid Lindgren. Gek is dat: we woonden in een grote stad vol auto’s, keken televisie en één keer per jaar mochten we zelfs een Happy Meal van McDonalds. En toch herinner ik me vooral hoe we lange middagen speelden in de tuin, eindeloos knutselden en het hele huis overhoop haalden om een dierenziekenhuis te maken.

De eerste zes jaar van mijn leven verzon ik verhalen: ik was directrice van een dierenschool, uitvinder (hoogtepunt: een zelfgemaakt koffiezetapparaat), kokkin en soms was ik een weeskind dat toevallig een aardige mevrouw in de tuin tegenkwam en vroeg of ze misschien een bedje voor me had (‘ja hoor,’ zei mijn moeder dan, ‘en we hebben ook nog wel wat kleren die jou passen. Weet je wat? Kom gewoon bij ons wonen!’).

De tweede zes jaar van mijn leven lás ik verhalen. Eerst ging dat nog moeizaam, omdat ik net leerde lezen en ik al die eerste leesboekjes zo stom vond. In groep drie ging ik dus in leesstaking: een heel jaar lang weigerde ik om een boek open te doen. De verhaaltjes over kabouter Pim die samen met een mus op de wip ging háálden het niet bij de verhalen die ik zelf verzon. Pas toen ik in de zomervakantie na groep drie De kinderen van Bolderburen in handen kreeg, begon ik te lezen. En ik hield niet meer op.

Op mijn twaalfde kwam ik op het idee om zelf een boek te gaan schrijven. Ik bedacht een verhaal over vijf kinderen die samen een restaurant beginnen en in de zomervakantie schreef ik de allereerste pagina’s. Maar toen werd het herfst en ging ik naar de middelbare school: het Gymnasium Haganum. En toen had ik helemaal geen tijd meer om te schrijven…

In de jaren daarna probeerde ik elke zomer een boek te schrijven. De verhalen die ik verzon werden steeds gekker: ze gingen over hertogen, schietpartijen, boeven en verdronken moeders. Ik had veel fantasie, maar stiekem had ik geen enkel idee hoe mijn hoofdpersonen zich voelden – het lukte dus nooit om al die hertogen met pistolen geloofwaardig te beschrijven.

Toen ik vijftien was, kwam ik eindelijk op het idee om te schrijven over iets waar ik wél alles vanaf wist. Een schooljaar lang stond er elke maandag een stukje in de Volkskrant over mijn leven op school; over verliefdheid, leraren, ouders, spieken en de inhoud van onze broodtrommeltjes. Die columns werden aan het einde van het jaar gebundeld in het boekje Overleven in 4b.

Ik was zeventien toen ik het boek over de kinderen die een restaurant beginnen écht schreef. Dat werd mijn eerste kinderboek: Alles kookt over. Het kwam uit in 2002, toen ik Geschiedenis studeerde in Leiden. Na mijn studie verhuisde ik naar Utrecht, en sindsdien schrijf ik fulltime boeken. Ik zit dus veel achter de computer, maar gelukkig niet altijd; zo’n vijftig dagen per jaar bezoek ik scholen en bibliotheken om kinderen en jongeren te vertellen over het verzinnen van verhalen.

Ik schrijf voor basisscholieren en middelbare scholieren, voor meisjes en jongens, over vroeger en nu en over Nederland en het buitenland. Juist die afwisseling vind ik heerlijk. Alleen voor volwassenen schrijf ik niet. Misschien dat ik dat ooit nog wel ga doen, maar stiekem vind ik kinderen veel leuker dan volwassenen – daarom komt het goed uit dat ik samenwoon met het allerleukste kind ooit: mijn zoontje Benjamin.