De spin en de sleutel
Elena vlucht naar het einde van de wereld.
Atlas wacht op het einde van de wereld.
En dan ontmoeten ze elkaar…
Een bloedhete zomer. Elena moet een hele maand logeren bij het nieuwe gezin van haar tante, want niemand anders wil haar hebben. Vlak voordat ze aankomt, gooit ze haar telefoon weg en knipt ze haar lange haar af.
Op de boerderij leert ze Atlas kennen. Hij heeft de ramen van zijn slaapkamer dichtgetimmerd, elke nacht verdwijnt hij uren in het donker en zijn zusje zegt dat hij de school in brand heeft gestoken.
De laatste keer dat Elena iemand probeerde te helpen, ging het compleet mis. Maar hoe kan ze een maand tussen zoveel geheimen wonen zonder iets te doen?
Querido 2023
Leeftijd: 11+
Prijs: € 16,99
ISBN: 9789045129655
Recensies
Anna Woltz is de koningin van dit genre. ... In elk kort hoofdstuk kijkt de lezer door de ogen van Elena naar Atlas en vervolgens door die van Atlas naar Elena. Zo ontstaan twee geestige, scherp geschreven portretten.
filmisch, prikkelend, origineel, geestig en vol bravoure ... Elena moet heel wat spannende acties ondernemen om te achterhalen wat Atlas’ geheim is, waarom hij iedere nacht bepakt en bezakt het huis uit glipt. Daarbij strooit Woltz met fraaie sfeertaferelen. ... En dat geldt ook voor het letterlijk en figuurlijk knetterende slot waarin Elena en Atlas uiteindelijk ervaren dat zolang je maar vertrouwen in jezelf en de ander houdt, de wereld niet zomaar zal vergaan. ‘Ik vind de meeste mensen maar niks’, zegt Atlas veelbetekenend. ‘Maar soms vallen ze dus mee.’ Mooi.
Anna Woltz houdt van geheimen, van bruisende karakters, van sprankelende momenten, van hoofdpersonen die elkaar aantrekken en afstoten. ... En zo geeft ze je in dit betoverende verhaal van alles mee om over na te denken.
Door de problemen van deze tijd (een influencer die online bedreigd wordt omdat ze iets ongelukkigs heeft gezegd) te combineren met die van alle tijden (hoe verwerk je verdriet als niemand erover praat?) is De spin en de sleutel zowel een boek van nu als van eeuwig - en dat is behoorlijk knap.
Anna Woltz weet op een werkelijk briljante wijze de spanning op te bouwen.
...wat kan Anna Woltz toch goed schrijven. Hoewel we de thema’s en constructie al kennen uit haar werk, zit je meteen in het verhaal en voelt dat onmiddellijk urgent en actueel aan. Haar twee hoofdpersonen, die elk op hun eigen manier armpjedrukken met het leven, overtuigen bovendien vanaf de eerste zinnen. Het is moeilijk te beschrijven, maar hun levenskracht, dat terugduwen, je voelt het. ... En dan is er Woltz’ soepele, eigentijds klinkende taal, vol energieke, vaak grappige dialogen, waar merkbaar over nagedacht is.
Het is het beproefde recept van een Anna Woltz-boek, en het gekke is: het gaat nooit vervelen. Sterker nog: De spin en de sleutel is één van haar beste boeken tot nu. ... Veel prachtige zinnetjes om in te lijsten, maar het gaat vooral om het gelaagde en sterk gecomponeerde verhaal waarin thema’s van deze tijd samenkomen, zonder dat het er dik bovenop ligt of moraliserend is.
Wat een mooi, indringend boek is De spin en de sleutel! Direct bij de eerste zinnen zit je in het verhaal. De hoofdstukken zijn kort, maar krachtig. Er staat geen letter teveel in, maar elk woord is treffend. ... Je sluit Elena en Atlas, en eigenlijk ook de bijfiguren, geheid in je hart!
Anna Woltz schrijft spannend en poëtisch, met zinnen die in enkele woorden een compleet verhaal vertellen. ... Scherp verwoordt Woltz de twijfels van scholieren over onze wereld. Hoelang kun je overleven je als straks alles misgaat, het internet eruit ligt en de supermarkten leeg zijn? Maar nog meer: Hoe overleef je als er tussen twee rampen helemaal niets aan de hand is en de mensen van wie je houdt precies het goede proberen te doen?
Genomineerd voor de Woutertje Pieterse Prijs 2024
Bekroond met een Zilveren Griffel 2024
Inspiratie
Toen ik op de middelbare school zat, was iedereen om mij heen ervan overtuigd dat alles in de wereld alleen maar beter zou worden. Dat was een heerlijk gevoel. Achteraf bekeken zágen we heel veel problemen gewoon niet, maar ik maakte me nooit zorgen over de toekomst. En als ik geen school had, dan was ik ook echt wég van school: ik zat niet de hele tijd met een apparaatje in mijn hand dat me voortdurend overspoelde met meningen en succesvolle mensen en hartjes en haat.
Fast forward naar nu: yep, ik ben net zo verslaafd aan mijn telefoon als de rest van de mensheid. Ik geloof niet meer dat het sowieso wel goed komt met de wereld, en ik sta versteld van alle woede en haat op social media. Terwijl, als ik denk aan de mensen die ik echt ken, met wie ik live gesprekken voer, dan zie ik dat die mensen helemaal niet de hele tijd woedend zijn. Ik ken niemand die voortdurend scheldend door het leven gaat...
Hoe is het om nu op dit moment jong te zijn, in deze wereld? Die vraag spookte steeds door mijn hoofd terwijl ik De spin en de sleutel schreef. Ik begon mijn eigen TikTok account (@annawoltz.nl) en maakte zelf mee hoe het is om viral te gaan: op de vraag hoe ik de hoofdpersoon in mijn nieuwe boek zou noemen (dit boek!), kwamen ruim 23.000 reacties binnen, en ruim 48.000 hartjes. Dat was fantastisch (yep, ik ben ook maar een mens), maar ook bizar: het waren letterlijk zoveel reacties dat ik ze niet allemaal kon lezen - en ik kon al helemaal niet op alles reageren. En dat terwijl ik juist altijd antwoord geef op elk mailtje van elke lezer...
Aan hoofdpersoon Elena gaf ik dus al mijn ervaringen met social media, en mijn angst voor al die mensen die daar maar onzichtbaar en woedend achter hun toetsenbord zitten. Atlas ontstond op een heel andere manier. De 'Atlas in mij' begon in 2012, in New York, toen ik daar orkaan Sandy meemaakte: de orkaan verwoestte stukken van de stad en zorgde ervoor dat half New York bijna honderd uur in het donker zat (ik schreef er mijn boek Honderd uur nacht over). Ik woonde daar in mijn eentje en ik merkte hoe belachelijk makkelijk een gigantische stad uit elkaar gescheurd kan worden: winkels waren dicht, alle communicatie lag plat, je had geen bereik met je telefoon, er kwam geen water uit de kraan en al snel begonnen mensen te plunderen. Sindsdien heb ik een klein radiootje op batterijen in mijn kast liggen, zodat ik in geval van nood altijd op de hoogte zal kunnen blijven...
En al die tijd, tijdens het schrijven van De spin en de sleutel, vroeg ik me af: wordt de wereld echt alleen maar stommer en enger en onvoorspelbaarder? Mijn antwoord is: NEE. Ik zag het al tijdens die orkaan in New York: er ontstond in het donker ook een enorm gevoel van verbondenheid tussen mensen. Supermarkten in het stuk van de stad mét elektriciteit zetten tafels neer op de stoep met tientallen stekkerdozen, zodat iedereen z'n telefoon kon opladen. Restaurants deelden gratis soep uit aan verkleumde mensen. En toen mijn filmpje viral ging op TikTok, waren er een páár mensen die gekke namen suggereerden (Xbox, Capybara), maar duizenden mensen tipten fijne, mooie namen. Dus dit is Elena's conclusie, en ook die van mij: 'Het gaat om de mensen die je wél kent. En als je geluk hebt, dan vallen die mensen soms mee.'
